عکاسی هنر، کاربرد و تمرین ایجاد تصاویر بادوام با ثبت نور است، چه به صورت الکترونیکی با استفاده از حسگر تصویر و چه به صورت شیمیایی با استفاده از مواد حساس به نور مانند فیلم عکاسی. این در بسیاری از زمینه‌های علم، تولید (به عنوان مثال، فتولیتوگرافی)، و تجارت، و همچنین کاربردهای مستقیم‌تر آن برای هنر، تولید فیلم و ویدیو، اهداف تفریحی، سرگرمی و ارتباطات جمعی استفاده می‌شود.[1] به طور معمول، از یک لنز برای تمرکز نور منعکس شده یا ساطع شده از اشیاء در یک تصویر واقعی بر روی سطح حساس به نور داخل دوربین در طول یک نوردهی زمان‌بندی شده استفاده می‌شود. با یک سنسور تصویر الکترونیکی، این یک بار الکتریکی در هر پیکسل تولید می کند که به صورت الکترونیکی پردازش شده و در یک فایل تصویر دیجیتال برای نمایش یا پردازش بعدی ذخیره می شود. نتیجه امولسیون عکاسی یک تصویر نهفته نامرئی است که بعداً بسته به هدف ماده عکاسی و روش پردازش، از نظر شیمیایی به یک تصویر مرئی، منفی یا مثبت تبدیل می‌شود. یک تصویر نگاتیو روی فیلم به طور سنتی برای ایجاد عکس مثبت بر روی یک پایه کاغذ، که به عنوان چاپ شناخته می شود، با استفاده از بزرگ کننده یا با چاپ تماسی استفاده می شود.